We kunnen moeilijk met elkaar praten, maar als vluchteling spreek ik hun taal

Doetinchem - Sinds 2022 vangt gemeente Gooise Meren Oekraïense vluchtelingen op. De oorlog duurt voort, en inmiddels bestaat de opvang 3 jaar. Ter gelegenheid daarvan spraken we met 2 mensen die elk op hun eigen manier betrokken zijn bij de opvang. Vorige keer las u het verhaal van een gevluchte Oekraïense bewoner. Nu delen we het persoonlijke verhaal van medewerker Marwa (39). Marwa vluchtte eind 2015 uit Syrië en werkt sinds bijna 3 jaar in de Oekraïense opvang ´Ik ben met mijn man vertrokken uit Syrië en we hebben vanaf het begin alles gedaan om snel de taal te leren, vooral de theorie. Toen de gemeente op zoek was naar hulp in de opvang voor Oekraïners heb ik gesolliciteerd en werd ik aangenomen. Dat was wel even wennen, vooral bij het dagelijkse werkoverleg. In theorie kon ik Nederlands, maar zo snel spreken als de meeste collega´s dat kon ik niet. Ik ben meteen een opleiding MBO sociaal werker gaan volgen en die heb ik afgerond.´ Hoe heb je je in het begin gered? ´Ik leerde elke dag en kon gelukkig wel vrij snel Oekraïense mensen helpen. Zij waren gevlucht en wisten niks. Ik ook niet, dus ik zocht alles uit. Maar ik had 1 voordeel: ik begreep ze omdat ik zelf ook vluchteling ben. We konden moeilijk met elkaar praten, maar ik spreek hun taal. Als je bent gevlucht, ben je ontheemd. Je hebt geen thuis en je voelt je nergens thuis, ver weg van alles wat je lief is en waar je voor je gevoel hoort. Dat is een heel raar en naar gevoel. Dat herkenbare gevoel schept een band.´ En hoe is het denk je nu voor de Oekraïense vluchtelingen om hier te leven? ´We zorgen volgens mij goed voor de Oekraïense vluchtelingen. Zo goed mogelijk. Dit gebouw was een hotel dus mensen hebben geen keuken. Daarom krijgen ze 3 keer per dag een maaltijd. Een groot deel van de bewoners werkt. Dat is afleiding, maar het geeft ook wat vrolijkheid en vrijheid in hun bestaan. Veel bewoners leven met een onduidelijk doel en de vage hoop op een mooie toekomst. Sommigen gaan terug naar Oekraïne, maar dat is meer omdat ze het leven als vluchteling niet meer aankunnen. Op hoop van zegen besluiten ze om het weer te proberen.´ Wat doen de Oekraïense mensen die niet werken? ´Een groot deel houdt zichzelf wel bezig hoor. Ze kunnen taalles krijgen in Nederlands en Engels, ze helpen in de keuken, schoonmaken, tuinieren en we hebben een fietsenreparatie-team.´ Hoeveel Oekraïners wonen in Gooise Meren? ´Als ik het goed heb, zijn hier ongeveer 600 Oekraïners, waarvan 120 kinderen. Ze zijn verdeeld over 6 plekken waarvan verreweg de meesten hier in het hotel op Ijsselmeerweg 3 wonen. In het hotel, in appartementen voor gezinnen en in units die zijn bijgebouwd. En dan hebben we nog 3 kleinere verblijfsplekken.´ Wat kunnen jullie doen voor mensen met een onzekere toekomst? ´We doen ons best, maar het is lastig. De meeste Oekraïners spreken geen Nederlands en weinig Engels. Een groot deel hoopt dat hun verblijf in Nederland tijdelijk is en vindt het daarom niet nodig de taal te leren. Dat snap ik, maar niemand weet hoelang dit gaat duren. Om goed contact met de bewoners te houden, hebben we 2 keer dag met 2 collega´s spreekuur. Hier kan iedereen terecht met vragen of problemen. We praten even bij en helpen bijvoorbeeld met administratie van organisaties. Naast dit spreekuur is ook psychische hulp beschikbaar.´ Met hoeveel mensen werken jullie hier op deze plek? ´Vanuit de gemeente zijn we in totaal met 8 locatiemedewerkers. Op een normale dag zijn we hier met 4 tot 6 collega´s. We hebben een locatiemanager, een locatiecoördinator, medewerkers zoals ik en een huismeester. Daarnaast is Versa Welzijn hier regelmatig om ons psychisch te begeleiden en dan hebben we de mensen van de bewaking. We proberen iedereen zoveel mogelijk aandacht te geven.´ Wat zou je willen verbeteren aan het leven van deze Oekraïners? ´Ik zou deze mensen graag willen opvrolijken en een hoopvolle blik op de toekomst geven, maar dat is lastig. Ik denk wel dat ze hun leven hier beter en leuker kunnen maken door de taal te leren. Dat geeft veel meer mogelijkheden en vrijheid.´ Marwa: ´Ik durfde de rubberboot niet in en moest alleen maar huilen´ ´Mijn man had alles tot in de details bedacht en we hadden gespaard, dus ik had vertrouwen in onze vlucht, maar het was bloedspannend. Vanuit Syrië gingen we naar Libanon met een taxi. Daar vlogen we zonder visum naar Turkije en moesten we op zoek naar vervoer om naar Griekenland te komen. Om 12 uur ´s nachts liepen we in het donker twee uur naar een rubberboot. Daar stonden we met 55 mensen te wachten. Mannen, vrouwen, kinderen, baby´s. Ik kon alleen maar huilen en wilde niet mee. Onze Syrische tussenpersoon zei: ´Jullie zijn hier in niemandsland, hier is geen toekomst, je moet gaan.´ We gingen. Na 6 uur varen kwamen we aan op Samos en na een week vertrokken we naar Athene. Hierna hielpen het Rode Kruis en de grenspolities ons telkens de grenzen over tot we in Nederland waren. Van Aken naar Heerlen, naar Ter Apel. Ik dacht: ´We zijn er, eindelijk rust.´ Helaas, we kwamen in een maandenlange onzekere procedure en gingen van Ter Apel naar Budel, naar Utrecht in een oud schoolgebouw. Hier sliepen we in een ´kamer´ met een gezin van 6 personen. Uiteindelijk mochten we wachten in een vakantiehuisje in Friesland en daarna weer terug naar Utrecht, Crailo en Doetinchem. Daar begon pas de echte procedure. Na 1 jaar en 8 maanden werden we statushouder en kregen we een BSN-nummer. We konden eindelijk werken. We hebben allebei Engelse literatuur gestudeerd, maar daarmee komen we hier nergens. Ik ben blij dat ik Oekraïense mensen kan helpen. We wonen met onze 2 kinderen in Bussum en we zijn we tevreden.´...

Lees het volledige artikel bij Gemeente Gooise Meren.